Een persoonlijk verhaal in 5 delen. Hieronder deel 3.
Het loopt niet goed of fout, het loopt hooguit anders dan je vooraf had bedacht
Ik ben lid geworden van de sportschool, haal energie uit mijn yogalessen maar kan inmiddels ook een aardig stukje cardio/ workout aan. Hetgeen hard nodig is want door het thuis zitten, meer eten maar veel minder bewegen ben behoorlijk aangekomen.
Samen met mijn coach werken we aan een re-integratie plan waarbij ik eerst vanuit huis 2 uur per dag begin met “werk gerelateerde” opdrachten. Denk hierbij aan lezen, iets uitzoeken op de PC, schrijven, etc. Ik ben hier de eerste week aan begonnen, en dan de 2e week, gaan de scholen dicht en doen we aan de “intelligente” lockdown. Van iemand die het huis overdag aan haarzelf had en in alle stilte en rust kon beginnen met de eerste stappen naar re-integratie, heb ik opeens 2 basisschoolkinderen thuis, die ik ook nog moet helpen met schoolwerk. Mijn man heeft een beroep waarin thuis werken niet goed gaat en waar het tijdens de Corona periode drukker is geworden dan normaal. Dus ik sta er voor mijn gevoel alleen voor. En hoe lang? Geen hond die het weet, minimaal 3 weken maar de kans is zeer groot dat het langer duurt.
De eerste dagen ervaar ik paniek, als we de eerste dinsdag op school de spullen voor de oudste op moeten halen (groep 6) en ik haar laptop niet aan de wifi aangesloten krijg (we zijn de code kwijt. Ik ervaar nog meer paniek als beide kinderen op dat moment ook nog allerlei vragen hebben en “Mee gaan helpen” en de vlam slaat helemaal in de pan als de jongste (groep 1) dat moment gebruikt om dan maar zelf chocomel in te gaan schenken en per ongeluk het pak uit haar handen laat vallen. Terwijl ik met een veel te klein doekje de chocomel uit het kleed aan het deppen ben, en daar ook nog mezelf bezeer aan een verdwaalde punaise, barst de bom. Ik hoor mezelf schreeuwen en zie mijn kinderen schrikken, de schrikreactie zet me meteen terug op aarde en ik verontschuldig mij en zeg dat ik even naar boven moet om af te koelen.
Mijn kinderen weten beiden al dat mama een beetje “ziek” is en daarom veel minder werkt. Maar doordat het leven voor hen gewoon doorging met school, BSO en dansles, hebben ze er ook weinig van mee gekregen. De weekenden en tijdens de kerstvakantie was mijn man ook vrij en kon hij het soepel overnemen als het mij te veel werd. Nu kan dat niet meer en krijgen ze ook echt mee dat het niet altijd goed gaat. Ik heb soms het gevoel gillend gek te worden, of verdwijn juist in stilte en afwezigheid.
We starten het gesprek met: Meisjes, jullie weten dat mama ziek is he? Maar jullie hebben nog nooit gezien wat er dan precies aan de hand is, want mama heeft geen gips of een emmer naast haar bed staan. Mama kan niet zo goed heel veel dingen tegelijk op het moment, en als iets dan niet lukt, kan ik opeens boos worden of juist helemaal stil. Ik wil dat niet, maar mijn hoofd doet dat vanzelf. De oudste snapt het eigenlijk best goed en komt met allerlei voorbeelden en ideeën. Zo lassen we de “mama pauze in”, richtten we thuis een klein schooltje in waar ze zelf de spullen kunnen pakken / opruimen en spreken we af dat als ik met het ene kindje bezig ben, de andere even moet wachten. Simpel maar het werkt voor ons.
Ook aan mijn man laat ik weten dat het zwaar is en of hij op enige manier kan helpen. Zonder morren zorgt hij direct dat hij op de woensdagen en vrijdagen eerder mag stoppen met werken en eerder naar huis kan. Daarnaast neemt hij elke 2 weken, 1 dag vrij. Dank je schat.
Die eerste week is chaotisch, er wordt veel geruzied (ook de dames onderling omdat ze mijn onrust aanvoelen) en ik heb dagelijks een moment waarin ik weg moet lopen om tot rust te komen. Daar waar ik vroeger boos op mezelf zou zijn geweest om die “uitspatting” merk ik dat ik milder voor mezelf begin te worden. Hoewel ik niet trots ben op mijn boosheid of eigenlijk is het meer onmacht, ben ik er wel trots op dat ik mezelf altijd in de hand heb kunnen houden, dat ik wist wanneer ik weg moest lopen en dat naast wat gesnauw nooit mijn kinderen kwaad heb aangedaan.
Als de eerste week voorbij is begint het duidelijker te worden dat dit wel eens langer kan duren. En ik wil niet terug afglijden, dus moet ik op zoek naar manieren om te “overleven”. Dat “overleven is niet makkelijk en zal ook niet heel soepel gaan, er zijn goede dagen en er zijn slechte.
We hebben erg veel geluk met het weer waardoor de kinderen veel in de tuin kunnen, de trampoline en de zandbak blijken nu hun plekje in de tuin meer dan waard. Ik probeer zo goed en kwaad als het gaat, te blijven sporten. In de slaapkamer heb ik een hoekje ingericht door het bed te verschuiven, en ik leuk het wat op met een plantje, online worden matjes en banden besteld zodat ik de meeste oefeningen gewoon kan blijven doen. Mijn re-integratie plan wordt aangepast en i.p.v. terug keren naar het werk, ga ik me nu richten op het goed lesgeven aan mijn kinderen en aangezien dat minimaal 5 uur per dag is, mag ik stellen dat ik een enorme sprong maak in mijn re-integratie, want ik zit al op 5 uur. 5 uur waarin ik geconfronteerd word met lawaai, vragen die door elkaar worden gesteld, ongeduld van mijn “team”, woede van mijn “team” want de juf doet het altijd HEEEEEEEEL anders, vragen waarop ik het antwoord ook niet meteen weet en multitasking tussen lesgeven, koken, huishouden, de bestelling die net wordt geleverd en nee dames, we gaan nu niet touwtrekken met de computerkabel.