Gehaast, vol en met versnelde ademhaling kwam ze binnen. Net voor de zomer is ze uitgevallen en onlangs met re-integreren gestart.
Vandaag heeft ze voor het eerst niet twee maar drie uur gewerkt. Die drie uur is ze heel geconcentreerd bezig geweest met één gesprek. Het gesprek is goed gegaan.
Tegelijkertijd heeft het ook veel gevraagd. Het was ingewikkelde materie. Er werd een sterk beroep gedaan op haar vermogen het gesprek te sturen, want haar gesprekspartner week continu af van het feitelijk onderwerp. Ze moest alle zeilen bijzetten om het uiteindelijke gewenste resultaat te bereiken. Na die drie goed verlopen uren, was ze moe en zat haar hoofd vol. Ze registreerde dat, deed er niets mee, immers er stond nog het een en ander op haar to-do lijst. Dus ging ze snel naar huis, nog gauw de hond uitlaten en toen hop op de fiets om op tijd voor het coachgesprek bij mij te zijn. We hebben samen eens scherp naar deze situatie gekeken.
- Het gesprek ging goed, dus er is niets mis met haar kennis en vaardigheden. Werken lukt weer.
- Ze had haarfijn gevoeld dat ze vol zat en dat ze voor dat moment haar grens had bereikt.
- Ze had echter geen adequaat gedrag ingezet.
Waarom toch? Wat hield haar tegen? Ze wilde toch niets liever dan weer lekker en vitaal aan het werk zijn? Dat was waar ze naar toe aan het werken was. Dat was de keus die zij, gesteund door haar werkgever, gemaakt had. Blijkbaar zat er nog iets te saboteren. Het bleek een idee in haar hoofd: “Als ik aan het re-integreren ben, hoort het erbij dat mijn hoofd vol zit”. Door deze gedachte had ze haar gevoel niet serieus kunnen nemen, had ze het weggeschoven en was ze eroverheen gestapt. Terwijl ze heel goed voelde, dat ze geen grenzen aan het verleggen, maar opnieuw aan het forceren was. Onbewust was ze in haar oude gedrag gestapt.
Zo scherp kijkend gaf ze zelf aan: Ik had misschien beter een mindfulness oefening kunnen doen. Dat zou een mooie stap zijn geweest. Zou ze mindful de hond hebben uitgelaten en mindful op de fiets zijn gestapt, dan had ze nog effectiever gehandeld. Dan had ze alle vliegen in één klap gehad. Ze had de time-out genomen die voor haar lichaam nodig was, had haar to-do lijst afgevinkt en was met een leeg, maar open hoofd bij het gesprek aangekomen. Soms is nieuw gedrag in praktijk brengen simpeler dan we denken. Het vraagt wel een sterke bewuste keus en het regelmatig even checken of je met je gedrag en met je keuzes nog wel in de gewenste richting aan het gaan bent.
Deze week hoorde ik dat een vliegtuig, bv. naar New York, maar 10% van de tijd echt op koers ligt. De overige 90% van de tijd is de piloot bezig met bijsturen. Toch wordt New York gewoon gehaald, want op dat einddoel wordt continu gekoerst. Ik vond dat zo’n mooi beeld. Dat betekent dat als je je gewenste einddoel: “In balans werken en leven” helder en scherp neerzet, je je slechts hoeft te richten op bijsturen. Er is geen reden in paniek te raken als we afwijken, we hoeven alleen maar iets bij te sturen op dat moment. Wat een lucht en ruimte geeft dat in onze groeiprocessen.
Miriam de Bont werkt sinds acht jaar als coach en loopbaanadviseur vanuit MdB Coaching, Ruimte creëren voor groei. Ze heeft 20 jaar ervaring in het bedrijfsleven en is aangesloten bij de NOBCO, NOLOC en Stichting Begeleiden bij Burnout & Stress, een landelijk netwerk van gedreven professionals.
Deze blog is geschreven voor en gepubliceerd op www.overpreventie.nl