Een persoonlijk verhaal in 5 delen. Hieronder deel 4.
De gloeilamp is ook niet ontstaan door het continue verbeteren van de kaars.
Ik ga met stappen voorruit en kom steeds dichter bij herstel en de oude versie van mijzelf. Stapjes die ook door anderen worden gezien, ik teken graag en heb mede door een opdracht van mijn dochter het potlood weer opgepakt. En als de kinderen eerst weer deels en later helemaal naar school gaan, kan de vlag uit maar merk ik ook dat ik me begin te vervelen. Voor de eerste keer in mijn proces kan ik met een fijn gevoel denken aan terug gaan naar de werkvloer. Er zijn nog steeds dagen dat het echt heel slecht gaat, maar ik weet dat nu, accepteer ze en geef me eraan over door afspreken die dag af te zeggen en meer te slapen dan andere dagen.
Toch merk ik meer en meer dat ik mijn beroep echt geweldig vind maar ik buikpijn blijf houden bij mijn huidige werkgever en hiernaar terug te gaan. Ik begin vacatures te bekijken en na te denken over wat ik zou willen. Ook hier heb ik uitstekende begeleiding van mijn coach die door de juiste vragen, een lange wandeling in het bos met een paar opdrachten onderweg, de juiste snaar weet te raken.
Ik maak steeds mooiere tekeningen en op een dag vraagt de jongste of ik dat op haar slaapkamermuur zou willen tekenen. Door Covid-19 is de re-integratie een beetje stilgevallen. Iedereen werkt nu thuis en mijn werkgever heeft de handen vol om iedereen aan het werk te houden, alles te coördineren en alle mensen die toch al in de ziektewet zitten worden even aan het lot over gelaten. (Wat ik snap). Uiteindelijk moet ik het dan maar zelf doen en heb ik verf gekocht en 2 muurschilderingen gemaakt, bij het bedrijf van mijn man help ik door wat vacature teksten te schrijven en ik begin mijn cv af en toe te versturen.
Mijn eigen werkgever heeft mijn “case” overgedragen aan een nieuwe hr medewerker die een paar keer echt de plank misslaat. Zonder in negatieve opsommingen te vervallen maakt dat dit de doorslag geeft en ik besluit om niet terug te willen naar mijn oude werkplek. Ik krijg bij mijn eerste sollicitatie een uitnodiging voor een interview.
Hoe eng ik het ook vind en hoe erg ik weet dat door openheid ik ook mijn eigen ruiten in kan gooien, ik besluit eerlijk te zijn over mijn Burn-out en dit op eigen initiatief te benoemen tijdens de sollicitatie.