Een persoonlijk verhaal in 5 delen. Hieronder deel 1
Ik ben mijzelf verloren, in drukte en gedoe, ik wil maar kan niet meer, mijn lijf is te moe.
Toen de huisarts me vertelde dat ik een burn-out had, had ik 2 tegenstrijdige gedachten. De eerste was opluchting, de enorme opluchting dat ik nu even niet meer moest. Met name dat iemand anders, iemand met autoriteit dat had gezegd. Maar meteen na die opluchting kwam altijd dat stemmetje: “aansteller” Of iets in de trant van “zo ziek ben je niet”….
De eerste periode blijft dat conflict mijn dagen beheersen. Uitgeput als ik ben, slaap ik enorm veel. De huilbuien die blijkbaar bij een burn-out horen, heb ik zelden, ik ben er gewoon te moe voor. Ik slijt mijn dagen in bed of beneden op de bank. Lezen, TV kijken, praten, het is me allemaal te veel. Toch zit ik vaak op de bank met de TV aan, mijn laptop open op schoot, te scrollen op mijn telefoon. De content van alle 3 de apparaten gaat volledig langs me heen, maar ik kan ook niet zonder…..Ik ben nooit verslaafd geweest aan iets maar ik denk dat ik op dat moment zwaar moest afkicken van alle hectiek. Mijn lichaam is op, mijn geest draaft nog steeds in 6e versnelling door….
Lichamelijk, kan ik in deze periode helemaal niets meer maar mijn geest weigert hieraan mee te werken. Daar waar ik voor mijn burn-out met mijn geest mijn lichaam kon dwingen in actie te komen, is er nu geen enkele reactie van mijn lichaam. Soms is opstaan om naar de wc te gaan, nog te veel. Maar mijn hoofd wil dus nog wel, het kan zich niet overgeven aan rusten en ik ben ongelooflijk boos. Boos op mijn werkgever, boos op de klant, boos op mijn collega’s en eigenlijk boos op de hele wereld maar bovenal boos op mijzelf…. Ik vind dat ik misbruik maak van de term burn-out, lekker een beetje thuis zitten niksen terwijl mijn collega’s nu nog een stapje extra moeten doen. Ik ben niet alleen een aansteller, ik ben gewoon lui, een mislukking. Deze gedachten worden in de eerste weken zo heftig, ondertussen kan ik niet eens koken, of een wasje aanzetten voor mijn gezin, dat ik de meest zwarte dagen in mijn leven meemaak. Het dieptepunt is, dat ik denk dat ik zo waardeloos ben dat de wereld beter af is zonder mij…
Het is de periode rond kerstmis, de paar psychologen die de huisarts heeft aangedragen, zitten allemaal volgeboekt in deze periode. Blijkbaar is de kerstperiode voor meer mensen een zware tijd en ik kom onderaan op lijstjes te staan. Dan belt er een coach die via mijn werkgever is geregeld, ik heb er weinig zin in maar weet ook dat ik moet meewerken. Ze wil beginnen met een hartslag test. Ik vind het maar raar, een burn-out is niet meetbaar en dat gaat deze test ook niet veranderen. Stiekem ben ik er ook bang voor, wat nu als eruit komt dat ik inderdaad een verschrikkelijke aansteller ben? Mijn man probeert het van de positieve kant te bekijken, misschien laat het zien wat er echt aan de hand is.
Als ik 4 dagen met plakkers oploop en een dagboekje bij moet houden over mijn bezigheden, valt me opeens op dat mijn hart best snel slaat voor iemand die niets doet. Vooral als ik ga slapen, voel ik hoe de sneltrein in mijn borstkas doordendert .
De uitslag laat even op zich wachten maar is dan ook meteen een keerpunt in mijn acceptatie.
